کنترل تار شدن عکس، یعنی در اختیارِ گرفتنِ تمامِ حثیت و آبروی خودتان به عنوانِ کسی که ادعای عکاس بودن می کند.
ما کاری با این موضوع نداریم که بعضی از عکس ها پیروِ یک سبکِ خاصِ هنری هستند و برای القایِ حسِ مرموز بودن، یا تار گرفته می شوند و یا حتی بعداً افکتِ تار و محو بودن به آن اضافه می شود.
قصدِ ما از نوشتنِ این مقاله این است که راه هایی برای خلقِ یک عکسِ سالم و حرفه ای به شما نشان بدهیم. پس اگر لیوانِ آب در دست دارید، روی هوا پرتاب کنید و فقط این مقاله از ایران مایند را بخوانید.
چرا کنترل تار شدن عکس حیاتی است؟
باید قبول کرد ما در زمانِ عکاسی، همیشه در یک شرایطِ ثابت و نرمال قرار نداریم. همیشه هم که روی دوشمان پر از تجهیزاتِ عکاسی و فیلمبرداری اعم از سه پایه و گیمبال نیست.
گاهی فقط خودمانیم و قدرتِ دست هایمان که باید بی لرزش باقی بمانند. خصوصا اگر دوستِ اعصاب خاکشیرکنی داشته باشیم که مدام درخواستِ عکس گرفتن در شرایطِ سخت و دشوار را داشته باشد.
مثلا بگوید: (ببین عسگر! می خوام وقتی در حالِ تکنو زدنم با من حرکت کنی و یه عکسی ازم بگیری که نیم رخِ چپم واضح بیوفته و لبخندِ کاریزماتیکم به مخاطب احساسِ امنیت بده. ولی نیم رخِ راستم یه جوری جدی باشه که انگار دارم به شفق های قطبی نگاه می کنم).
این موقعیت ها همیشه هست و نمی شود از آن گریخت.
البته باید قبول کرد که عکاسی و فیلمبرداری در حینِ حرکت قطعا کارِ دشواری است؛ اما ما فرض را بر این می گیریم که جلوگیری از تار شدن عکس برای زمانی است که شما در یک نقطه ایستاده اید اما نمی توانید مانعِ لرزش های کوچکِ دستتان بشوید.
اما آیا تاریِ بی رحمانه عکس، فقط مربوط به وضعیتِ دستان می شود یا عواملِ دیگری هم در آن دخیل هستند؟
عواملی که کنترل تار شدن عکس را به نابودی می کشند
بی انصافی است که همه تقصیر ها را گردنِ دستِ بی نوا بی اندازیم. مطمئناً در بی کیفیت شدنِ یک عکس، فقط یک فاکتور تاثیر ندارد و زنجیره ای از اتفاقاتِ آقای همساده گونه و بد بیاری طور، دست به دستِ هم می دهند که کار را خراب کنند. از جمله:
شاتری که حالش خوب نیست
این را فراموش نکنید که هر چه قدر سرعتِ یک شاتر کمتر باشد، احتمالِ تار شدنِ عکسِ نهایی به همان اندازه بالاتر می رود.
پس برای کنترل تار شدن عکس، هر چه قدر می خواهید با سرعتِ بالا تری عکس بگیرید، به همان میزان نیز سرعتِ شاتر را افزایش بدهید تا خودش در کمترین زمانِ ممکن سوژه را شکار کند.
نوری که تابیدن را فراموش می کند
نورپردازی، مادرِ اصول و قوانینِ عکاسی است.
شما حتی اگر در ثابت ترین شرایط و مجهز ترین حالت هم باشید، اما نوری که لازم است را به سوژه نرسانید، قطعا با یک عکس سوخته، تار و بی کیفیت مواجه خواهید شد.
فوکوسی که حواس پرت می شود
هر چه قدر سوژه بیشتر در حالِ حرکت باشد، فوکوسِ لنز وظیفه سنگین تری بر دوشش گذاشته می شود.
برای همین است که ما همواره پیشنهاد می دهیم از فوکوسِ دستی استفاده کنید و خودتان زحمت بکشید و با توجه به موقعیتِ خاصی که در آن هستید تنظیمش کنید.
توجه به این فاکتور و عدمِ استفاده از قابلیتِ خودکار، یکی از راه های تضمینیِ جلوگیری از تار شدن عکس است.
لنزِ ته آکواریومی
این مورد را آخر گفتیم چون خودمان خوب می دانیم که چقدر بدیهی و خنده دار به نظر می رسد.
یکی از عواملِ پیش پا افتاده ای که خیلی از مواقع به آن توجه نمی کنیم، سلامت و بهداشتِ لنز است. تا به حال تهِ آکواریوم را دیده اید؟ پر از لجن است و کثیف کاری های غیر قابلِ توصیف.
لنزِ دوربین (خصوصا برای گوشی) به علت مدام سر و کار داشتن با دست در معرضِ کثیفی است. پس لطفا قبل از هر اقدامی، آن لنزِ فلک زده را تمیز کنید.
تکنیک های تضمینی برای کنترل تار شدن عکس
حالا زمانِ عملی کردنِ وعده ای است که به شما در عنوانِ مقاله دادیم؛ و آن هم چیزی نیست جز معرفی چند تکنیکِ کوروساوایی برای جلوگیری از تار شدن عکس.
آرنجتان را با قفسه سینه خود آشتی بدهید
ایستاده عکس گرفتن، خصوصا برای کسانی که ماهیچه های کمر و گردنِ ضعیفی دارند، سخت ترین کارِ دنیاست.
برای کاور کردنِ این مشکل فقط کافی است پا ها را به عرضِ شانه باز کنید، آرنجِ هر دو دستتان را به هم نزدیک کرده و به قفسه سینه بچسبانید. با این روش مطمئن باشید حتی توپ هم نمی تواند مانعِ کنترل تار شدن عکس بشود.
نکته
یادتان باشد در این حالت روی تنفسِ خود کنترلِ حداکثری را داشته باشد. بی مهابا نفس کشیدن یکی از عوملی است که شاید به اندازه توپ صدا نکند اما به راحتی اندازه زلزله بم لرزش ایجاد می کند. پس حبس کردنش درونِ قفسه سینه، بهترین راه است.
اهمیتِ تکیه گاه پیدا کردن
سعی کنید خودتان را به یک جسمِ محکم بچسبانید، حالا هر چیزی، فرقی نمی کند. در این حالت بعد از گرفتنِ دوربین، آرنجی که با آن می خواهید شاتر را بزنید؛ به درخت، دیوار، صخره و … فشار بدهید.
حالا با دستِ دیگرتان هم مثلِ سه پایه رفتار کنید و زیرِ دوربین را به کمکِ آن نگه دارید.
همیشه لازم نیست باستید
قبول کنید که همیشه نیازی نیست برای رسیدن به هدف، بِدویم و از صخره ها بالا برویم.
گاهی ساکن ماندن و حالتِ ریلکس دادن به بدن، بهترین گزینه برای خلقِ یک شاهکار هنری است.
در این راه برای جلوگیری از تار شدن عکس، به صورتِ سینه خیز روی زمین دراز بکشید. اگر سطح نا هموار است و شکم و دستتان را اذیت می کند، حتما از یک وسیله نرم تر مثل موکت، پتو و حتی کاپشنی که به تن دارید برای خلقِ امکاناتِ راحت استفاده کنید.
بعد از روی سینه دراز کشیدن، آرنجتان را مثلِ یک سه پایه محکم روی زمین قرار بدهید. حالا با توجه به موقعیتی که بیشتر احساسِ راحتی می کنید، یک دست را زیر دوربین و دستِ موافق را مسئولِ فشردنِ شاتر کنید.
زانوهایتان هم به در می خورند
تا اینجای کار، آرنج ها نقشِ سه پایه اصلی را بازی می کردند ولی حالا قبل از آرنج یک سه پایه ابتدایی به نامِ زانو خواهید داشت.
در این حالت مثلا می توانید با پایِ چپِ خود روی زمین زانو بزنید و پنجه ها را در حالتِ خمیده قرار بدهید.
بعد آرنج را روی رانِ راستِ خمیده خود قرار داده و با آن زیرِ دوربین را نگه دارید. حالا به راحتی می توانید با گوشی خود یک عکسِ بدونِ لرزش بگیرید.
نکته
اگر دوربین شما حرفه ای است، این پوزیشن را برعکس اجرا کنید. این کار برای سهولت و دسترسیِ راحت تر به شاترِ دوربین لازم است.