زیر تا بمِ همه چیز درباره رزولوشن فیلمبرداری

در حقیقت مثلِ این است که بگوئیم چرا هوا برای انسان و حیوان لازم است.
از 1919 به بعد که صنعتِ فیلسازی و تصویربرداری دیگر یک تفریح محسوب نمی شد و شغلی تاثیرگذار تلقی می شد، بحثِ کیفیتِ تصاویر روز به روز بیشتر اهمیت پیدا کرد.
اوایل فیلم ها مربعی، سیاه سفید و صامت بودند. اما هر چه قدر که زمان گذشت و ما سخت پسند تر شدیم؛ تصویر مربعی جایش را به نسبت تصویر 18:9 و بیشتر داد.
فیلم ها رنگی شد و بازیگران با کیفیتِ صوتی تمام شروع به دیالوگ گفتن کردند. این روند تا جایی پیشرفت کرد که حالا ما دیگر به سراغِ دیدنِ فیلمی که رزولوشن های فیلمبرداری کمتر از 720 پیکسل داشته باشد نمی رویم.
چرا که چشممان خسته می شود، احساسِ فیلم را به درستی درک نمی کنیم، رنگ ها برایمان زنده نیستند، حالات و خطوط چهره را به رئال ترین شکلِ ممکن نمی بینیم و هزار بهانه دیگر. پس رزولوشن فیلمبرداری مهم است، چون روحِ فیلم است.